Onte recordei aquí os títeres que ían polas vilas alá polos anos cincuenta, cando aínda non existía a televisión. Agora recordó varios: un grupo que daba como número forte un espectáculo de forza bruta, no que a un home vello, con aspecto de pobre e desnutrido, lle partían a mazazos unha pedra enorme sobre o peito; outro que tiña como graza principal un trapecio situado no alto de dous postes, no que actuaban un mozo pequeño e robusto e unha rapaza delgada e guapa, cunha trenza que namoraba.
Os títeres da pedra daban algo de lástima, pois o home que puña o peito, mentres duraba a súa actuación, miraba para os lados con cara de aburrido. Logo, para saudar, puña xesto de cansa zo. Os do trapecio, en cambio, rían, vestían ben e parecían xente contenta. A mociña da trenza, ademais, rompeu na vila un par de corazóns.
Por aqueles días, un compañeiro de escola que se chamaba Benigno, decidiu imitar os trapecistas. Apareceu un día no recreo cun cable gordo, enganchouno a dúas árbores, na parte de atrás da Casa do Concello, e púxose a facer monadas. Por suposto, pegou unha zoupada de bastante consideración. Iso, polo menos, pensamos nós, porque quedou tirado no chan, coa cabeza entre as mans. O mestre trataba de quitarllas para ver as feridas, pero el resistíase. Por fin, dixo: “Non teño nada; é que me dá vergonza”.
Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de xullo de 1997.