O sábado pola mañá collín o coche e achegueime ata a comarca de Bergantiños, que había moito tempo que non visitaba. Non se trataba doutra cousa que viaxar e ver. Fixen a primeira parada en Malpica para tomar unha cervexa fronte do mar, coa vista perdida nas Sisargas. Pasei un par de horas felices, pensando que a felicidade só existe por momentos, pero sen darle moitas voltas na cabeza, pois entón xa empeza un a cismar en que aquilo ten os minutos contados. Así que me dediquei a non pensar.
Despois de comer, seguín ruta adiante e entrei na praia de Beo, estreita e fonda. Pensei que estaba só, pero pronto descubrín unha parella sentada na herba. Ela, unha rapaza preciosa, alta e delgada, de pelo negro e brillante. Non lle puiden ver os ollos, pero seguro que eran moi bonitos. El, un tipo delgado, algo birria.
Era unha escena de amor. O rapaz non facía máis que mirar para a moza e de cando en vez pasáballe a man suavemente pola cara. Non vin máis porque me sentín un intruso. O amor é sempre cousa de dous. Así que acendín o auto e marchei de alí. No momento de arrincar, os rapaces levantáronse e puxéronse a andar moi abrazados pola area. Eu ía pensando que sería deste home e desta muller dentro duns anos, devorados por calquera sensatez. Supoño que, polo menos, lles quedará aquela tarde na praia.
Esta columna publicouse orixinalmente o 8 de xullo de 1996.