O martes pola tarde, a iso das oito, fun a Panxón a sentarme nunha terraza, fronte do mar, coa intención de ler un pouquiño, tomar unha cervexa e ver pasar xente. Cando empezaba a gozar desta felicidade modesta, que me prometera a min mesmo despois dun día bastante agobiado, apareceron un neno e unha nena gordos que se puxeron a xogar a un xogo parvo. Non sei para que, pero o caso é que batían unha ficha de plástico contra unha das mesas da terraza cunha forza autenticamente tabernaria. Polo demais, estaban calados.
El tiña a pinta fofa dun lambonciño feliz, cos ollos pequerrechos, ocultos entre a graxa abundante da cara, e unhas mans gordas como mazás, algo torpes. Non parecía mala xente. Ela, algo menos redonda, pero igualmente ben alimentada, ía vestida cun vestido frouxo, disimulando xa a catástrofe da figura. Tampouco debía ser mala.
Non obstante, acabeilles collendo manía. Ao final, optei por pechar o libro que pretendía ler e púxenme a mirar arredor, tratando de esquecerme do ruído maldito daquela horrible ficha de plástico. Na praia veciña había moitos outros rapaces da mesma idade, correndo, saltando, xogando ao fútbol, tirándose pola area… Nese momento, os dous gordiños empezaron a caerme algo menos antipáticos, os pobres. Ademais, deixaran de facer ruído. Cando me volvín cara a eles, estaban sentados como budas, comendo un par de xeados xigantes.
Esta columna publicouse orixinalmente o 8 de xuño de 1995.