por amarxedotempo | May 21, 2016 | Marxe
Estes días pasados, no transcurso dos actos que se dedicaron a homenaxear a Eduardo Blanco Amor, moitas veces me veu á cabeza unha historia que el mesmo me contou hai tempo e que ilustra bastante ben as complicadas relacións afectivas que mantivo sempre coa súa cidade natal. No ano 1919, con vinte e dous anos cumpridos, o futuro escritor abandona Ourense camiño de América. Marcha humillado e ferido, cesado de forma fulminante do posto de porteiro da Delegación Provincial de Educación.
Antes fora camareiro do mesmo café onde facían tertulia Vicente Risco e outros escritores e artistas a quen el admiraba, pero cos cales non mantiña outra relación que a de servirlles de cando en vez un vaso de auga. E antes aínda, vivira dun salario secreto e vergonzante: fora enchufado por un poderoso cacique local como ama de cría dos nenos acollidos á caridade na inclusa da Deputación.
En … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 20, 2016 | Marxe
Estiven lendo en Le Monde unha noticia que sucedeu en Francia hai uns días, cando un grupo de labradores franceses do departamento dos Pireneos orientais se lanzaron furiosos á rúa en Perpiñán, non contra os camioneiros españois, senón contra o servizo de meteoroloxía da rexión. A razón foi moi sinxela: o citado organismo amosouse incapaz de prever con precisión unha tormenta de pedraza que se abateu con extraordinaria violencia sobre os campos, a pesar de que unhas horas antes advertiu de que había “un risco posible de tormenta, susceptible de ir acompañada de saraiba”. Agora os damnificados presentaron unha denuncia no xulgado.
Debe ser a primeira vez que se fai unha reclamación deste tipo. O caso é que os demandados xa empezaron a preparar a súa defensa, aducindo que esta clase de fenómenos son dificilísimos de prever, pois cando un se decata, xa están caendo por riba, ademais de que, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 19, 2016 | Marxe
O domingo pasado, cando regresaba de Londres, despois de dar conta no avión dun deses pratos fríos que se comen máis por rutina que por ganas, decidín aproveitar o que quedaba de viaxe para fumar un puro pequeno, tamaño cigarro, ese pecado que tan ben presta á hora do café. Como un raio, unha das azafatas veume rifar coa contundencia e a seguridade de quen se sente amparada polo regulamento, feliz de ter tanta razón. Por suposto que apaguei o pito, pero facéndolle ver que podía estar equivocada.
O argumento que ela empregou para disuadirme foi que estaba permitido fumar cigarros, pero non puros. O caso é que na caixa de madeira onde eu levaba o obxecto do meu frustrado pracer, puña en letras ben visibles que o contido estaba formado precisamente polo tipo de tabaco que a azafata me dixo que se podía fumar.
A miña argumentación non serviu … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 18, 2016 | Marxe
Un amigo meu, que sabe da miña afección aos puros habanos, regaloume o outro día un libro moi fermoso sobre o tema, unha especie de guía na que veñen desde unha historia do tabaco, ata as fotografías, a tamaño natural, das marcas máis coñecidas, cos seus respectivos formatos, calidades, características e outras informacións interesantes, algunhas incluso moi curiosas. É un deses libros de gran formato, ilustrado a toda color, que cando un o ten entre as mans, sente que lle pican os dedos por abrilo canto antes e degustalo con parsimonia, comodamente instalado nun sillón. Foi o que fixen o domingo pola tarde, aproveitando que non tiña moito que facer.
Pasei un par de horas excelentes. Dábase ademais a circunstancia de que chovía fóra, por momentos con moita forza, e que o tempo invitaba, polo tanto, a estar entre cristais, arrolado polo esgarabello da chuvia contra as ventás ou polo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 17, 2016 | Marxe
Un deses golfos que saen constantemente na televisión dicindo que adiviñan o futuro, contoulles aos espectadores, quizais con máis vaidade que intelixencia, un suceso que lle ocorrera na rúa, un día que andaba por Madrid buscando a Praza de Oriente. Farto de dar voltas sen encontrar a dirección, preguntoulle a un transeúnte, que resultou ser Julio Anguita. Este, ao recoñecer ao vidente, fíxolle ver a contradición que supuña o feito de que un home dotado das súas facultades non puidese adiviñar cousa tan sinxela.
Lonxe de sentirse censurado pola ironía do político comunista, o citado individuo amosaba unha euforia desbordante e nerviosa, entusiasmado pola circunstancia feliz de que un señor tan importante o coñecese. Nese momento debeu supoñer que xa tiña andado moito camiño: empezaba a ser un personaxe famoso.
Sae moito na televisión. Ten cara de rato e voz delgada, talvez de grilo. Os ollos, pequenos e vivos, traiciónano … Seguir leyendo
