Onte pola mañá estiven en Padrón, na horta da casa de Rosalía de Castro, para asistir ao acto de entrega do Pedrón de Ouro. A última vez que participei nesta celebración, se mal non recordo, foi no ano que llo concederon a Álvaro Cunqueiro, hai xa bastante tempo, cando o escritor xa estaba moi enfermo. Daquela, sorprendérame que non houbese moita xente, a pesar da simpatía e o prestixio de que gozaba o homenaxeado. Estouno vendo, sentado nunha silla, cun bastón na man, a cara descolorida e facendo comentarios en voz baixa, cheos de humor, consciente de que as glorias e vaidades do mundo, en véspera da morte, non son importantes.
Desta vez, gustoume o aire familiar e algo informal que lle deron ao acto. Despois de todo, os presentes coñeciámonos entre nós. As palabras do presentador, Avelino Abuín de Tembra, leváronme cara a atrás, a unha época na que reunións como esta de onte eran consideradas perigosas e subversivas, e os asistentes sometidos a vixiancia. Contou unha delas e citou os nomes dos organizadores, persoas incapaces de facerlle mal a ninguén e como, chegado o día, Padrón apareceu tomado por xente de armas con baioneta calada, como se houbese que asaltar unha posición inimiga en plena guerra.
Fixeime nos rostros de quen escoitaban o relato. Os maiores sorrían; os máis novos puñan primeiro cara de incredulidade e logo rían abertamente, divertidos polo disparate dunha situación que lles debía parecer absurda e incomprensible. Ninguén amosou indignación. Iso ten de bo o tempo, que ao final pon cada cousa no seu sitio e o que parecía un drama resulta que era só unha comedia.
Esta columna publicouse orixinalmente o 22 de maio de 2000.