Alá polos anos cincuenta, cando eu quería ser santo, confesábame unha vez á semana cun cura bondadoso e comprensivo que aturaba con paciencia as miñas neuras de neno atormentado. Parecíame que Deus non acababa de distinguirme con ningún signo que recompensase os esforzos que eu facía para encontrar un día, quizais non lonxano, un sitio nos altares. Así ata que unha alegre mañá de sol, mentres eu lle contaba as inocencias ao confesor, un canario que el tiña no dormitorio saíu da súa gaiola e pousouse no meu ombro.
Antes de que puidese gozar daquela proba que me chegaba do ceo, o cura colleu o paxariño e meteuno de novo na gaiola dicindo en voz alta que era a terceira vez que facía aquilo naquel día. Supuxen que os elixidos antes ca min foran os compañeiros que me precederan, entre os que había tres ou catro pillabáns.
Desde entón pensei que a santidade nada tiña que ver cos paxaros, aínda que tampouco sei exactamente en que consiste: quizais tomar a vida con calma, non inventar dramas innecesarios, non berrar demasiado e rir bastante. Por suposto, para ser santo non fai falta levitar, como din que fai ese golfante que dirixe a seita xaponesa que botou gas no medio de Toquio. Por certo que os policías que asaltaron a sede do grupo, levaban máscaras e un canario para detectar o veleno. A un paxaro así debíano facer santo, desde logo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 24 de marzo de 1995.