No meu primeiro libro de relatos, Vento ferido, puxen na boca dun mozo adolescente unha frase na que di que a visión dunha navalla lle produce frío na cintura. En realidade, estaba falando de min. Sendo un neno de oito ou nove anos, un rapaz da miña mesma idade a quen lle chamaban o Zirallo, e que é hoxe unha excelente persoa, perseguiume a todo correr cunha navalla na man desde a Praza Maior de Xinzo de Limia ata o portal da miña casa. Desde entón, aquel é o sentimento que experimento diante dese tipo de armas.
Anos depois, cando lin a biografía de Mussolini escrita por Renzo de Felice, antes que a ideoloxía do personaxe, o que máis rexeitamento me produciu foi o costume que tiña aquel, sendo apenas un neno, de levar sempre navalla. Levala e utilizala, pois foi expulsado de tres escolas por atacar con ela a varios compañeiros.
Acordeime desta historia vendo a imaxe deses mozos italianos indignados cos seus xefes porque estes pretenden disolver o movemento fascista e facer un partido conservador. Non se lles ocorreu mellor cousa, como acto de rebeldía revolucionaria, que poñerse a cantar Giovinezza, o vello himno dos seus antigos camaradas. O malo é que a letra remata moi mal. Non se pode poñer cara feroz e mirar ao horizonte da Historia para acabar dicindo: “Per Benito Mussolini, cia, cia, a-la-lá”. Ademais e por riba, está o asunto ese das navallas.
Esta columna publicouse orixinalmente o 30 de xaneiro de 1995.