por amarxedotempo | Dic 20, 2015 | Marxe
O sábado pola noite estiven no castelo de Soutomaior para recoller un premio que leva un título impresionante: “Fumador galego de habanos do ano 1999”. Supoño que da mesma maneira que Miss Universo non é, por pura lóxica, a muller máis fermosa do mundo, nisto dos puros debe pasar algo moi parecido. Polo tanto, na honrosa distinción que outorgaron os membros do Club Epicur de Galicia tiveron que influír outras circunstancias que non coñezo ben, ademais do feito real, que eu nunca ocultei, de ser un pacífico fumador de puros habanos, nunca de cigarros, desde hai moitísimo tempo.
Por alí andaba, por exemplo, unha antiga alumna miña, casada cun bo fumador, que segundo me contou todo o mundo, na asemblea de Ourense, onde se decidiu a elección, ela actuou como axente electoral entusiaste e, polo que se ve, eficaz. Por outro lado, a maior parte dos asistentes ao acto confesáronme … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 19, 2015 | Marxe
Pola mesma época na que coñecín ao coello Churchill, viña tamén moito pola miña vila un lagarto que durmía nunha cama con cabezal, todo feito cun par de toallas. Pertencía a unha señora cubana de pel de oliva, con voz de augardente rasposo e falares caribeños. Vendía unhas cremas milagrosas que curaban a reuma e a dor de cabeza e que aseguraba que estaban feitas con unto de cobras e lagartos, aínda que eu estou convencido de que se trataba nada máis que de vaselina. Probablemente era un bo negocio.
O produto viña nunhas caixiñas redondas de madeira liviá, dun grosor aproximado ao dun papel. Creo que custaban unha peseta. Os paisanos compraban bastantes e, ás veces, antes de decidirse, facían un aparte coa señora, coa que falaban en voz baixa, quizais para preguntar cousas que lles daba vergonza dicir en voz alta.
Mentres se celebraba todo este cerimonial, o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 18, 2015 | Marxe
Hoxe quero escribir sobre as persoas que o outro día fixeron cola nunha tenda da Coruña para que lles firmase un libro. Por riba, cheguei con atraso, cando elas levaban alí varios minutos agardando. Falo disto aquí para agradecerlles, en primeiro lugar, a súa paciencia, pero sobre todo o interese que amosaron ao preguntarme pola saúde do gato Samuel ou pola nena que temos na casa ou polas mazás do xardín ou por outras cousas que non veñen ao caso. Lamento non poder falar con cada unha máis tempo, pero resultaba imposible. Tampouco lles puiden poñer dedicatorias máis personalizadas. Sirvan, pois, estas liñas de desculpas por todo iso.
A ocasión serviu para coñecer a viúva de Narciso Rivas, a quen eu tratei de neno cando el pasaba os veráns no pazo de Bóveda, moito antes de casar. Fun merendar alí varias veces, fascinado sempre por unha babucha chinesa que había … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 17, 2015 | Marxe
O outro día falei aquí de Edmundo Estévez, aquel personaxe ourensán tan pintoresco que fo contertulio habitual de Pío Baroja. Tíñalle tal odio aos curas e aos frades, que resultaba cómico. Por exemplo, era capaza de ir paseando tranquilamente pola rúa, falando cos amigos, poñerse lívido de repente e pedirlle a todos que se situaran de costas contra a parede. O motivo, un pobre cura vello que se achegaba por detrás arrastrando os pés. Cando xa pasara, don Edmundo, aínda nervioso, víase obrigado a darlle unha explicación aos amigos: «A esta xente nunca se lle poden dar as costas. Hainos que levan un puñan escondido».
O propio Baroja participaba dunha opinión parecida, aínda que non lle debía faltar algunha razón, se é certo que o mesmo día que el se instalou a súa casa de Itzea, en Vera de Bidasoa, alguén repartiu entre a xente do lugar un libro do … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 16, 2015 | Marxe
O outro día vin matar un porco. Non me refiro a un accidente, senón a unha matanza. Foi unha visión casual, que me xurdiu cando parei na estrada para botar gasolina. Nada máis baixar do coche, escoitei o berro inconfundible dun marrán nese trance, pero non o estertor que lles sae da gorxa no momento en que o coitelo atravesa ese conduto en busca do corazón, senón os alaridos de angustia que lanzan ao saberen que lles chegou o final. Porque eu non teño dúbidas de que os cochos saben que os van matar.
A faena desenvolvíase nas inmediacións dunha casa, nun terreo situado entre o patio traseiro e a estrada. Catro ou cinco homes loitaban por derrubar o animal, que espernexaba mentres o agarraban polas orellas, polo rabo e polas pernas. De pé, a unha beira, o matachín empuñaba o coitelo, un pecado de aceiro brillante e cruel.
Cando … Seguir leyendo
