O outro día vin matar un porco. Non me refiro a un accidente, senón a unha matanza. Foi unha visión casual, que me xurdiu cando parei na estrada para botar gasolina. Nada máis baixar do coche, escoitei o berro inconfundible dun marrán nese trance, pero non o estertor que lles sae da gorxa no momento en que o coitelo atravesa ese conduto en busca do corazón, senón os alaridos de angustia que lanzan ao saberen que lles chegou o final. Porque eu non teño dúbidas de que os cochos saben que os van matar.
A faena desenvolvíase nas inmediacións dunha casa, nun terreo situado entre o patio traseiro e a estrada. Catro ou cinco homes loitaban por derrubar o animal, que espernexaba mentres o agarraban polas orellas, polo rabo e polas pernas. De pé, a unha beira, o matachín empuñaba o coitelo, un pecado de aceiro brillante e cruel.
Cando chegou o intre fatal, mirei para outro lado e fixen o posible para non escoitar os gritos que atronaban no aire. Apureime a pagar a gasolina e saín correndo, disposto a esquecer a escena canto antes. Durante uns segundos sentinme solidario do bicho, pero acendín deseguida a radio e deixei que a cabeza cambiase de onda por non enturbar a alegría soleada da mañá. No resto do día non me volvín acordar das imaxes da matanza, así ata que pola noite, me serviron uns taquiños de xamón. Confeso que pequei.
Esta columna publicouse orixinalmente o 16 de decembro de 1997.