O outro día falei aquí do Chino-Xaponés, un mendiño da miña infancia que morreu queimado nun forno. Asociada a el , venme agora á memoria a figura dun colega seu a quen todo o mundo lle chamaba O Mangante. Era un rapaz novo, de aspecto infeliz, querido por todos. Pasaba o día na rúa, á espreita do que caera: uns céntimos dados por un transeúnte caritativo, unha camisa vella, zurcida vinte veces e imposible xa de ser vestida cun mínimo de decoro por parte dunha persoa normal, unha bola de pan… Non era tolo. Lanzado á miseria por calquera treboada maldita da vida, limitábase a sobrevivir ao amparo dos demais.
Un día axudoume. Perdido á saída da igrexa no tumulto dun bautizo, onde todo o mundo se esquecera de min, convertido de pronto en raparigo de segunda ante a presenza gozosa e fráxil dun neno novo na familia, colleume da man e lovoume ata a casa. Pagáronlle aquela boa acción cunha peseta, que era o que valía ir ao cine. Desde entón, diante dos meus compñeiros eu presumía de ser amigo do Mangante, a quen os meus medrancas lle atribuían a categoría inmerecida de ser un sacaúntos. Dicirlle adeus cando nos cruzabamos con el pola rúa servíame a min para afirmar a miña valentía diante dos outros nenos.
Como sucedúa case sempre con estes personaxes que vivían ao vintimperio, un día O Mangante desapareceu. Primeiro díxose que o comera o lobo para a parte da Gudiña. Despois correuse que morrera afogado en Portugal. Ningunha das dúas noticias era certa. Apareceu hai aínda poucos anos. Viña cun coche magnífico con caravana, unha muller preciosa, loira e de ollos azúis, e dous rapaces guapísimos. El conservaba a cara de boa persoa que tiña cando andaba pedindo. Presentouse nun bar de Xinzo de Limia, dixo que era O Mangante e que viña de Fraci. Estivo uns días acampado á beira do río e despois desaparceu de novo. Como un soño.
Esta columna publicouse orixinalmente o 28 de setembro de 1991.