Nunha ocasión, durante unha festa na que se sentía a desgusto, William Faulkner dedicouse a saudar os asistentes con frases absurdas. Por exemplo, a unha señora emperifollada que se achegou a el para darlle a man cun xesto arrebatado de admiración infantil, díxolle en voz alta, sen que ela se decatase, dado o estado próximo ao éxtase no que se atopaba: “¿Como está vostede, señora cabra?” E a un libreiro que lle trataba de confesar a devoción que sentía por el, díxolle: “Encantado de saudalo, señor merluzo”.
Estes días, con motivo do centenario de nacemento do novelista americano, alguén falou da súa simpatía, unha graza que ata agora permanecía oculta, pois a imaxe que nos chegou del parece exactamente a contraria: unha vez, segundo teñen contado os seus biógrafos, tiroulle unha botella de whisky á cabeza a unha periodista.
É dicir, que se sabía de Faulkner que bebía moito e que coa familia apenas abría a boca. Unha das súas fillas explicou algunha vez que a hora do xantar, na casa do escritor, era como un funeral. Os líos que armou para ir recoller o Premio Nobel a Estocolmo acabaron convertidos en lenda, desde a zamarra chea de grasa con que se presentou no lugar da cerimonia ata a parálise de timidez que experimentou diante do Rei de Suecia ao coller o galardón. É posible que ademais fose simpático. O importante é que foi un grande escritor.
Esta columna publicouse orixinalmente o 27 de setembro de 1997.