Este par de días que pasei na aldea, a tres horas de Nova York, permitíronme gozar desa outra parte deste país tan pouco coñecida fóra de aquí, como se os EEUU non fosen outra cousa que un conxunto de grandes cidades cheas de rañaceos, riqueza desmesurada para algúns, barrios miserables e violencia. No lugar onde estiven, un pequeno concello que se chama Lexington, as casas están espalladas polo bosque e as montañas, a xente fai tertulia de noite nos porches, pasea á beira dos lagos, anda en bicicleta ou aproveita o bo tempo para asar carne na grella do xardín. A vida transcorre en calma.
Os meus amigos, por exemplo, leváronme a unha casa de madeira, solitaria no bosque, onde había unha librería de vello, rexentada por unha señora que se chama Terry. Aproveite para mercar algunhas edicións do século XIX, entre elas un exemplar precioso de The Scarlet Letter, de Hawthorne, e para falar algún tempo coa propietaria, unha muller simpática e fea, que vive con dez ou doce gatos.
O único desagradable destes días que pasei no campo foi o alto número de mapaches que vin mortos nas estradas, atropelados polos coches. Aínda desfeitos, son tan fermosos como os peluches que se fan para os nenos de todo o mundo, con esa especie de antifaz negro nos ollos e a súa cara bondadosa e inocente. Tamén vin unha mofeta, o animal que peor cheira de todos. Se fai augas contra alguén, a desgraza está asegurada: non hai forma de librarse do cheiro. En realidade, hai unha só, segundo me contaron: bañarse en salsa de tomate. De maneira que andei con moito coidado. Tampouco é cousa de vir a Nova York e acabar bañándose dese xeito.
Esta columna publicouse orixinalmente o 23 de setembro de 1998.