Había tempo que non sabía do Pepito Palangana, vello amigo meu que tiña a característica de arrincarlle as ancas ás ras vivas cos dentes. Como se sabe, o mellor cebo para pescar eses animais faise coa pel dun deles, de maneira que a única forma de iniciar a tarefa consiste en pillar primeiro un exemplar, esfolalo, formar unha pelotiña, atala despois na punta da sedela e lanzala a continuación á auga. Os clásicos matan a primeira ra cun pau e logo separan o corpo das ancas cun corte de tesouras. Todo bastante brutal xa de por si, sen necesidade de engadirlle aínda por riba esa crueldade innecesaria de substituír a folla dobre da tesoura polos dentes.
Un amigo común contoume o outro día que estivo co Pepito Palangana en Amsterdam, trinta anos despois de lle ter perdido o rastro. Polo aspecto, aínda que o outro non lle dixo a que se dedicaba en concreto, a non ser unha vaga alusión a unha imprecisa e inquietante “cousa de negocios”, tirou a conclusión de que non vivía mal: ía ben vestido e levaba pulseira grosa de ouro no pulso da man dereita.
Alegreime moito da novidade, pois eu daba por morto o personaxe, do que escoitara dicir que morrera en distintos sitios, todos raros e moi lonxe de aquí. Unha das versións aseguraba que morrera nunha pelexa ocorrida nun barco, en augas de Oriente; outra dábao por desaparecido en México, despois de pasar por cura e dicir misa durante anos sen ser crego. Calquera delas sería posible. Estouno vendo, pequeno e negrote, cos dentes brancos de sacho, mirando de través, coma se fose un gato. Era listo e un pouco bruto. Unha vez quixo impresionar unha rapaza comendo un sapo. A mociña vomitou co noxo e el deulle un bico. Pero xa era tarde.
Esta columna publicouse orixinalmente o 22 de xullo de 1999.