Do meu tío Alejo non gardo apenas lembranzas. Acórdome só de que era moi delgado, case cadavérico, que tiña un reloxo de ouro con moitas tapas e que pasaba tempadas en Cintra, preto de Lisboa. Cando morreu, seguía vindo pola casa, a ver á miña avoa, segundo nos contaba ela. Falaban das súas cousas, é dicir, das pequenas miudezas da vida: o tempo, as novidades que sucedían, a xente que casaba, os cotilleos dos veciños. Ás veces, citábanse no campo para pasearen xuntos ou á porta da igrexa.
Un día rifaron, creo por culpa dos zapatos. O tío Alejo tiña o costume, do que eu me acordo perfectamente, de andar descalzo pola casa adiante a primeiras horas da mañá, antes do almorzo, unha teima que á miña avoa non lle gustaba. O caso é que cando ela morreu, levaban sen verse arredor de vinte e cinco anos.
Con estes antecedentes familiares, está claro que a min non me impresionou esa noticia que publicaban onte os periódicos respecto de Hillary Clinton, que polo visto fala cos mortos, especialmente coa señora Roosevelt. Non entendo a indignación que espertou en tanta xente nin moito menos que houbese persoas que falaron de loucura ou estupidez. Os que así pensan esquecen que a muller do presidente declinou a invitación que lle fixeron para que falase con Cristo. Foi unha proba de gran sentido común.
Esta columna publicouse orixinalmente o 25 de xuño de 1996.