Este amigo dentista de quen veño falando estes días tiña unha longa e vella enemistade coas señoritas de teléfonos, unhas mulleres maiores e solteiras que non eran precisamente simpáticas. Como os teléfonos estaban directamente conectados coas central da vila, a onde había que chamar por medio dunha manivela para solicitar o número do abonado co cal se quería falar, resultaba inevitable pasar pola aduana, noon sempre grata, daquelas boas mulleres. Digamos en disculpa delas que o traballo que realizaban debía ser pesado e pouco propicio para cultivar sorrisos.
No meu amigo concurrían ademais unha serie de circunstancias que o convertían automaticamente en persoa pouco querida para aquelas señoritas, persoas pías, moi de misas, novenas e procesións. En primeiro lugar, a súa fama de descreído, que el se encargaba de cultivar dun xeito provocador e que dicía que herdara do profesor Negrín, de que fora alumno. Pero tamén a brillante ironía que gastaba, apoiada case sempre nun inxenio pronto, fulgurante como un raio, que fería a moitos. Vítimas frecuentes del eran estas mulleres, ás que sen embargo trataba educadamente.
Nunha ocasión, obrigado a reclamar de maneira reiterada unha conferencia para falar cunha dama madrileña, que pedira a primeira hora da mañá e aínda non conseguira que lla deran ás dúas da tarde, debeu dicir algo que molestou a unha daquelas señoritas de xenio tan vivo e pronto. Despois dunhas cantas frases secas de resposta, pronunciadas coa irritada voz característica dunha muller ofendida, a telefonista chamoulle antipático. Sen perder a flema, rindo de manmeira malévola, co tono suave dun canalla intelixente, o meu amigo respondeulle: «Eu serei antipático, pero vostedes non teñen mozo».
Esta columna publicouse orixinalmente o 19 de xuño de 1991.