Non sei se o contei aquí algunha vez, pois despois de tantos anos (xa hai case vintecinco que eu empecei a escribir neste periódico), resulta inevitable repetir algunhas cousas. O caso é que unha vez, cando eu era neno, vin como unha señora, que creo que se chamaba Rosario, lle anunciaba ao meu pai un regalo por algún pequeno favor que lle fixera. Despois das protestas correspondentes que se fan nestes casos, dicindo que non era necesario andar con molestias, a señora meteu a man nun peto da saia e sacou unha mazá. Aínda recordo a cara do meu pai, non de sorpresa, senón de puro agradecemento, de acordo co santo varón que era.
Sei, polo tanto, o que vale unha mazá. Digo isto porque este ano só teño unha na mazaira do xardín. As demais, moitísimas que saíron despois de florecer as árbores no comezo da primavera, foron perdéndose unhas atrás das outras por culpa destas chuvias tolas que temos, como a de onte a noite, que parecía coma se caesen lanzas do ceo, botadas con furia por alguén que, naturalmente, non era Deus.
De maneira que esta mazá que me queda estouna coidando con mimo, é dicir, que a vou ver todos os días, que me fixo se lle anda algún bicho polas follas próximas, ou por ela mesma, e que lle quito as herbas que medran ao pé do tronco da mazaira. A vantaxe da froita respecto dos animais que se ceban, coma os porcos, por poñer un exemplo, é que non dá pena comela. Ao revés, o destino mellor para ela é ese, pois unha vez que madura, se non se come, podrece. Así que este ano, con algo de sorte, dentro de pouco, poderei comer a mazá. Tamén a podería regalar. Haberá que pensalo. Só se me vexo no trance de facer un regalo moi importante.
Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de xuño de 1999.