Un amigo meu que acaba de ser pai dunha nena contoume que o outro día, cando estaba no cuarto da maternidade, que a súa muller compartía con outra nai coma ela, viu entrar pola porta unha señora horrorosa. Describiuma como unha especie de inmenso saco de patacas, sen pescozo, co queixo adiantado e un pelo negro e graxento, da estirpe do lobo. Era a avoa do bebé veciño e viña pasar a noite ao hospital para botar unha man, quizais simplemente coa intención de axudar en algo. O meu amigo asustouse.
Ao pouco de chegar e sentarse, a señora, cumprido o rito de interesarse pola saúde da outra nena, púxose a falar. De súpeto, aquel ser horrendo, ao abrir a boca, transformouse nunha persoa de espírito delicado e sensible, absolutamente agradable. Logo estivo toda a noite en vela, sen pegar ollo, pendente dos demais.
Hai persoas ás cales se lles supón a barbarie, como a outros se lles outorga a graza, só polo aspecto. Eu aínda recordo cando coñecín un cura a quen lle chamaban o Barriga Verde, moi famoso entre os cregos de Ourense alá polos anos cincuenta. Tiña toda a pinta dun comellón sen alma. E, non obstante, era un home fino e correcto. Dicía un tío meu que cómpre distinguir entre gordos de touciño e gordos de azucre, porque os segundos sempre son moi boa xente. Ao cura Barriga Verde encantáballe o flan.
Esta columna publicouse orixinalmente o 28 de maio de 1996.