O venres pola noite, despois da conferencia que dei na Universidade de Barcelona, unha parella de vellos amigos, galego el e alemá ela, invitáronme a cear. Fomos a un restaurante confortable, acristalado, con vistas a un fermoso xardín romántico. Un lugar ideal para falar arredor dunha mesa ben servida de pratos exquisitos, na que destacaba a calidade do pan: pequenos boliños con sabor a cebola, a noz e a pan de pan. O mellor, non obstante, a conversa, coma sempre.

Había anos que non estabamos xuntos os tres e tiñamos moitas cousas que contar. Cando deron as dúas, aínda seguiamos de palique. O meu amigo, conversador maxistral, fíxome esquecer que ás sete saía o avión de volta e que non me quedaba moito tempo para descansar. Cando un se sente ben, o mellor é aproveitar o momento e non pensar nesa verdade que todos coñecemos, tan sinxela como inexorable: a felicidade sempre se paga. Eu pagueina con dúas horas de sono e unha charla que tiña que dar en Lugo ás once da mañá.

Mentres tanto, pasámolo moi ben. El contounos que cando era neno e vivía na aldea, a súa avoa non se atrevía a apagar o lume da lareira, onde cocía o pote, porque en calquera momento se podía presentar Deus vestido de pobre a pedir algo de comer antes de seguir o seu camiño polo mundo adiante. Un día, o meu amigo veu chegar un velliño esfarrapado, a quen a avoa lle deu unha cunca de caldo. Naturalmente, era Deus. Non falou nada, a non ser as grazas e unha avemaría. Durante anos, o meu amigo viviu con aquela ilusión. O venres, no restaurante, as súas palabras fixéronos soñar. Só por uns minutos, pero non facía falta máis.

Esta columna publicouse orixinalmente o 25 de maio de 1997.