O domingo pola mañá amenceu brillante e azul, co sol invadindo sen pudor o interior do meu cuarto do hotel, que rebordaba de luz. Saín ao balcón e non se escoitaban máis que os paxariños do parque veciño, verde e fermoso, como pintado por un pintor feliz. Despois de almorzar, subín ata as proximidades do barrio universitario para ver a casa onde viviu James Joyce no ano 1918, a mesma na que escribiu unha parte do Ulysses. É unha casa nobre, de boa arquitectura, cunha placa na fachada.
Eu coñecía a casa onde morreu o escritor en 1941, pero non esta, na que traballou na súa célebre novela ao longo de case un ano enteiro, entre dolores e penalidades, incluídas as económicas. Alegroume que as dificultades non lle impedisen vivir nunha mansión deste tipo. A James Joyce nunca lle faltaron os amigos xenerosos.
A continuación subín ata o camposanto de Fluntern, nun dos altos da cidade, entre prados e bosques. É un dos cemiterios máis humanos que coñezo, no que se pode pasear sen sentirse sobrecollido polas ideas tétricas relacionadas coa morte. Estiven un cuarto de hora longo diante da tumba do escritor, un cachiño de céspede moi coidado, cunha lápida no chan, entre margaridas e flores ventureiras. Pareceume que Joyce me resultaba familiar. Collín unha poliña de mirto e gardeina. Algo do escritor haberá nela.
Esta columna publicouse orixinalmente o 12 de maio de 1997.