Lin o outro día a historia dun infeliz que pasou trinta e sete anos da súa vida pechado entre as catro paredes da casa onde nacera, asustado polo medo a ser mordido por un can. Non se trataba do temor a un animal concreto e coñecido, nin da fobia contra esa especie, senón do terror que lle inspiraba un bicho imaxinario, inmenso e terrible, que agardaba por el, día e noite, paseando por diante da ventá do seu cuarto. Finalmente, despois de tanto sufrimento, o pobre morreu atragoado por un cacho de pan.

Coñezo máis casos coma ese, de xente que arruinou a súa vidiña por culpa de que algo se lle rompera dentro da cabeza. Cando eu era neno, un tío meu tivo unha paciente, non  exactamente tola, pois salvo ese torcemento levaba unha existencia normal, que viviu atormentada porque estaba convencida de que tragara un raio.

Na corte de Baviera, a princesa Alexandra, tía de Luís II, aquel rei que non rexía ben, pasou á historia por un feito insólito, do que se ten falado moitas veces. Esta señora, que era moi intelixente e simpática, de cando en vez sumíase nunhas depresións mortificantes porque tivera a mala sorte, cando contaba aínda poucos anos de idade, de tragar un piano de cola. O único que a entendeu foi o sobriño, que sempre a creu, ao revés dos demais membros da corte. Unha pena ter que estar tolo para darlle a razón a unha persoa así.

Esta columna publicouse orixinalmente o 23 de marzo de 1998.