Hai dous días escoitei na radio un señor que escribiu un libro para saír da crise económica na que estamos metidos. Polo que deducín das súas palabras, a solución non descansaría nunha única receita, senón en cen. Unha das primeiras, que o autor asegurou ser moi importante, consiste en non deixarse deprimir cando as cousas van mal. Aclarouno cun exemplo: se o dono dun restaurante se deprime pola crise, a súa tristeza pode ría ocasionar un trato pouco amable cos clientes, o cal repercutiría dunha forma aínda máis negativa no negocio.
As demais receitas eran parecidas: loitar con decisión contra o medo, avivar a imaxinación, controlar mellor os gastos, prescindir de todo o que sexa innecesario… Falaba o citado señor cun entusiasmo sincero, perceptible incluso no ton impulsivo que lle daba ao seu discurso, unha corrente imparable de consellos.
Pareceume que o optimismo deste home era desa especie inundada que compromete a intelixencia, unha potencia á cal nunca lle deben faltar unhas pingas de escepticismo. Foi precisamente a ausencia deste último o que deixou silencioso ao autor do libro durante uns segundos, cando o locutor lle fixo unha pregunta sinxela e con sentido común: se a solución da crise resulta unha cousa tan sinxela por que razón non se sae dela. A resposta, nada difícil de prever, foi maxistral: os seres humanos somos bastante parvos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de marzo de 1994.