Imaxinemos unha universidade cotrosa, composta por unha serie de chabolas miserables con tellado de latón, onde os alumnos reciben as clases, e un grupo de pequenas chouzas con teito de colmo, que alberga os dormitorios de profesores e estudantes. Sobre este horrible panorama, engadamos unha guerra e os bombardeos que de cando en vez rebentan as fiestras das aulas. A lóxica e o sentido común obrígannos a tirar a conclusión de que dun centro universitario desa natureza non pode saír nada importante para a ciencia.

Pois así era a unversidade chinesa de Kunning cando nela estudaban Chen Ning Yang e Tsung-Dao Lee, dous mozos daquel país que algún tempo despois, acabados de cumprir os trinta anos, haberían recibir o Premio Nobel de Física. Neste caso, a mesma lóxica e o mesmo sentido común impóñennos a conclusión de que o talento, que é cousa do espírito, é sempre superior á falta de medios materiais.

Estes dous sabios que grazas á súa intelixencia foron capaces de superar tantas dificultades e que grazas á súa colaboración fixeron importantes descubrimentos no campo da física teórica, acabaron separándose ao non se poñeren de acordo sobre cal dos dous debía figurar en primeiro lugar á hora de firmar os artigos ou a quen lle correspondía a orde de prelación no momento de recibir o premio en Estocolmo. Nesta ocasión, a lóxica e o sentido común quedan tan desconcertados que non saben que conclusión tirar.

Esta columna publicouse orixinalmente o 26 de febreiro de 1993.