O sábado pola noite, despois de cear, púxenme a ver na televisión unha reportaxe que trataba sobre a vida dos gatos. Resultou moi interesante e aprendín cousas que ata entón ignoraba. Por exemplo, que posúen un olfacto trece veces máis fino e potente que o noso, o cal lles permite saber quen estivo antes nun cuarto, a que hora chegou e cando se foi. Non é raro, polo tanto, nin pertence ao reino da fantasía o feito de que algúns gatos teñan percorrido máis de cento cincuenta quilómetros para volver á casa.
Houbo, non obstante, unha frase que non me gustou, cando o locutor dixo que o gato é un asasino por natureza. Mirei para Samuel, que durmía ao meu lado, e non me pareceu que fose merecedor de tal palabra, por máis que de cando en vez colla un rato ou se lance, en plan traidor, á caza dun paxaro. Todo o mundo ten dereito a comer.
Con todo, o máis sorprendente da reportaxe foi a afirmación de que os gatos nos ven a nós como gatos grandes, e que cando lles facemos unha caricia, senten as nosas mans como se fose unha lingua enorme que os estivese lambendo. Por iso son tan desobedientes, porque pensan que pertencemos á mesma especie, ademais de que nos teñen por compadres torpes, de movementos pesados e lentos, sen graza. Que os gatos non nos gardaban respecto, xa o sabía. O que ignoraba ata onte é que nos visen tamén como seres inferiores.
Esta columna publicouse orixinalmente o 2 de febreiro de 1998.