por amarxedotempo | Ene 21, 2015 | Marxe
Nunha emisora parroquial que había na miña vila alá polos anos sesenta, na que eu escribía programas e lía noticias, tiñan un par de señores que contaban chistes. Un deles, que era completamente pelado, actuaba como estrela os días de festival, é dicir, cando a emisión se facía nun cine local, cara ao público. O pobre carecía de calquera graza, pero abondaba que aparecese no escenario para que a xente se puxese a rir.
Ignoro se este recordo xuvenil é a causa da aversión que sinto polos chistosos, pero terá algo que ver. Se me é permitida unha confidencia, direi que non me gusta que me conten chistes, aínda que non fago nada por evitalos; simplemente me aburro. Esa é a razón de que eu tampouco os conte porque, ao non prestarlles atención, acabo por esquecelos. Por outra parte, sospeito que non debo ter moita graza para este tipo de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 20, 2015 | Marxe
Hoxe escribo desde Barcelona. Cheguei onte pola noite, para dar unha conferencia na Fundación La Caixa. Como xa dixen aquí nalgunha outra ocasión, esta é unha das cidades que máis me gusta de todas cantas coñezo. Neste tipo de gustos, non obstante, non resulta fácil distinguir entre aquilo que achega a cidade en si, é dicir, as rúas, os monumentos, o ambiente, por exemplo, e aquilo que poñemos nós mesmos. No meu caso, non podo esquecer que este é un lugar que para min está cheo de recordos. De maneira que podo dicir que eu son tamén un pouco Barcelona e que paseo por ela coma se pasease pola miña memoria.
Escuso dicir o pracer que un pode experimentar ao erguerse, abrir a ventá e ver entrar no cuarto a luz radiante do día. Logo xa se pode baixar a ler a prensa a un café, con parsimonia e sen … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 19, 2015 | Marxe
O outro día, cando falei aquí do revisor que mataron os atracadores preto de Verín, alá polos anos cincuenta, un amigo daqueles tempos preguntoume se me estaba referindo ao Pedriño Portugués. Díxenlle que non, pois este último debeu morrer de morte natural moitos anos despois. Polo que tirei en limpo da conversa, a confusión viña por un incidente no que este señor, que era pequeno e moi cortés, estivera a punto de ser tirado pola fiestra do autobús por parte dun matón falanxista, ofendido non sei por que razón.
No altercado participou o meu pai, que se encarou co home feroz e impediu que consumase a barbaridade. Aínda que eu non presenciei o suceso, oíno contar moitas veces, máis fóra da casa que dentro dela. Ese foi un dos motivos que me levaron a sentirme orgulloso de ter un pai xusticieiro, moi educado e tranquilo, pero valente.
Esa era tamén … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 18, 2015 | Marxe
Un día, estando de expedición no Amazonas, o profesor Edward O. Wilson, da universidade de Harvard, un home ben coñecido polos amantes da natureza, descubriu de súpeto un montón de diamantes que relucían baixo o sol. Non era máis que aparencia: tratábase de arañas, a especie que hoxe coñecemos co nome de arañas-lobo. En lugar de sentirse decepcionado pola perda dun tesouro fabuloso, o profesor Wilson sentiuse feliz. Para el, aquel bichiño valía moito máis que os pretendidos diamantes que acababa de perder.
Poucos homes no mundo estarían dispostos a cambiar unha morea de pedras preciosas por un animaliño repugnante, feo e velenoso, cun aguillón na cresta capaz de penetrar como un raio na pel de calquera infeliz que se atreva a molestalo. Coa particularidade de que non é posible saber que entende unha araña por molestia.
Desde aquel día, o profesor tomou conciencia de que existe unha bichería múltiple, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 17, 2015 | Marxe
Hai sete ou oito anos, un día, de madrugada, mentres facía tempo no aeroporto de Phoenix (Arizona), nos Estados Unidos, agardando un enlace para ir a California, descubrín ao lado do meu asento unha revista abandonada, que collín para botarlle unha ollada e entreter a espera, que ía para largo. Nada máis abrila, xa me decatei de que non era o que eu pensaba, senón un álbum de cromos, iguais que os que se coleccionaban na miña infancia, dos que recordo un dedicado á guerra de Corea, no que había unha estampa moi rara e polo tanto moi buscada, que representaba o xeneral MacArthur cun grupo de bazookas.
O álbum do aeroporto non era de xogadores de béisbol, antes moi populares entre os rapaces americanos, como aquí o foron nalgunha época os de futbolistas, senón de asasinos. Entre eles figuraban aqueles tipos que se fixeron famosos por comer as súas … Seguir leyendo
