De todos os antifranquistas que coñecín nos anos da ditadura, o máis entusiasta, optimista e perseverante foi sen dúbida don Edmundo Estévez, aquel ourensán contertulio de Baroja a quen me referín hai unas días. Era tal o odio que sentía polo xeneral, que lle estaba botando sempre a maldición do xitano. Eu recórdoo no Café Miño, ó iniciar cada ano as vacacións, dándonos o último parte da novidades sobre a saúdo do Xefe do Estado. Dicía que se trataba de noticias ben fundadas que circulaban pola tertulias máis serias de Madrid.
Nada máis baixar do tren, cun pé no estribo, puña a man diante da boca para falar de medio lado e dicía con voz de conspirador triunfante: «¡o mozo queda servido!». E despois de observar con satisfacción a expectación creada, engadía: «¡Un cáncer de pancreas, que non o salva nin Deus Noso Señor en persoa que baixe a exercer de médico a este mundo!». Logo viña a fundamentación rigurosa: «A cousa chegoume directamente do Pardo, por vía dun paisano que traballa alí e a quen lle fixen uns favores importantes cando eu era gobernador de León en tempos de Lerroux».
Así ano tras ano, implacablemente. A única sorpresa consistía en saber cal era a enfermidade que lle tocaba; unha sorpresa relativa, pois senpre se trataba de males terribles e fulminantes. Menres tanto, entre erán e verán, agardando que o vaticinio se cumprira, don Edmundo entretíñase en contar unhas historias divertidísimas, probablemente inventadas, para demostrar o burro que era o xeneral. O destino quixo que non o vira morrer. Atopouse mal en Cangas, onde pasaba as vacacións aquel ano, e faleceu uns días antes do seu odiado inimigo. Desde logo, a morte puido agardar un pouco. Despois de todo, tampouco se trataba de perxudicar a ninguén.
Esta columna publicouse orixinalmente o 27 de decembro de 1991.