Ese coello chamado Churchill, do que falei onte aquí, cando eu o coñecín, era xa moi vello. Se fose un señor, por exemplo, levaría lentes grosos, utilizaría bastón e tusiría con voz de carraspa matutina. Naturalmente, comportábase como supoño que se deben comportar os coellos de certa idade, con desgana e sen entusiasmo por nada, menos por un traballo tan aburrido como o que el desempeñaba: dar voltas arredor dunha especie de praza de touros en miniatura para entrar nunha cela e outorgar a sorte.
O nome de Churchill víñalle de que na propaganda que facía o seu dono, para atraer a xente ata a barraca e gañar unhas pesetas, dicía que se trataba dun coello especial. Entre as moitas virtudes que lle atribuía, ademais de asegurar que era chinés,apúñalle que fumaba puros e que botaba o fume polo nariz. Era mentira.
Non recordo ben por que me caeu antipático aquel pobre animal. Non foi, desde logo, porque nunca me dese a sorte, que non me importaba demasiado, pois consistía nunha botella de anís. Debeu ser por esa química absurda que nos leva tamén a repartir amores e desamores entre a xente. Quizais me pareceu feo ou sucio, incluso achacoso e decrépito. A inxustiza aliméntase moitas veces das arbitrariedades do corazón, ese forno que queima. Por iso hai que ter coidado con el. Incluso cando se trata dos coellos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 18 de decembro de 1996.