Non sei ben como contalo, porque non é fácil, pero tratarei de facelo da mellor maneira posible, tal como fixen o martes pola noite cuns amigos, nun restaurante da Coruña, onde nos levaron a cear despois de participar nunha mesa redonda sobre a figura de don Manuel Murguía. Sucedeu nos lavabos, que non é, como resulta doado de comprender, un lugar ideal para ningunha historia decente, pero o certo foi que ocorreu alí, durante eses minutos previos que, con frecuencia, levan a aquel sitio, igual que se fose un acto ritual obrigado, a non poucos dos comensais.
Atopeime alí cun señor alto e calvo, delgado, vestido de maneira deportiva, non moi adecuada, desde o meu punto de vista, para unha noite de temperatura bastante baixa e con ameaza certa de chuvia. O home estaba lavando as mans, unha operación que tomou con calma e con rigor, case coma se fose un cirurxián que en poucos minutos ten que pasar polo quirófano para unha intervención.
Esa foi a impresión que me deu. Logo sorprendeume co que fixo a continuación. Non se trataba de alguén que cumprise cunha norma de hixiene antes de volver ao comedor, senón que o proceso era exactamente o contrario: o señor non ía de retirada, senón que acababa de chegar e, polo tanto, empezaba. De xeito que, unha vez que rematou a operación de lavarse, dirixiuse ao lugar que lle correspondía, fixo o que tiña que facer, que era pouco, e deseguido marchou directamente a cear, sen pasar de novo polo lavabo. Confeso que quedei estupefacto, non polo problema hixiénico, senón porque me pareceu un acto dun narcisismo fantástico.
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de decembro de 1999.