Eu pensaba que iso dos desafíos a espada xa non existía, pero acabo de escoitar na radio que dous señores, ignoro se peruanos ou salvadoreños, queren dirimir un presunto conflito de honra por aquel procedemento, tan decimonónico. Digo presunto conflito porque xa se sabe que a honra, nestas cousas, non pinta absolutamente nada. É unha forma nobre e grandilocuente de nomear unha realidade que a maioría das veces non consiste máis que nun insulto, sen que a honra, que por outra parte eu creo que xa non existe (quero dicir que xa non existe entendida como a entenden estes homes), teña nada que ver con semellante banalidade. Dito de outro xeito, que hai dous señores dispostos a facer o tonto.
Se me lesen alá nos seus países, que non o farán, por suposto, atreveríame a darlles algún consello. Contaríalles dous casos, un deles o do meu amigo Fausto Martínez Biel, que un día se quixo bater a florete con outro amigo meu, Martín Parareda, e que pretendía que eu fose o seu padriño. Cando Fausto lle quixo notificar na Gran Taberna de Xinzo a decisión que acababa de tomar, o desafiado limitouse a dicirlle: “Eres un ganso”.
E xa non houbo desafío porque a solemnidade se fixo cachos ao bater contra o sentido común. Algo semellante ao que lle sucedeu a Prudencio Landín, de Pontevedra, que tamén foi retado un día por un poeta de quen dixera nun periódico que non lle gustaban nada os seus versos románticos. Chegados ao campo da honra, un dos padriños descubriu a unha paisana guichando desde detrás dun hórreo. Ao comunicarlle que tiña que marchar, a boa da muller limitouse a dicir: “Aconselle a eses señoritos que se deixen de liortas e que vaian tomar o sol”. Non lle fixeron caso, pero foi peor, porque cando ían empezar o drama, apareceu un can que os fixo fuxir os dous campo a través, tirando cada un o sable onde puido.
Esta columna publicouse orixinalmente o 6 de novembro de 2000.