Foi o verán no que lle ardeu a casa ao Patas Anchas, alá nos anos cincuenta. Aquela noite había comedia na praza, o espectáculo duns titiriteiros que traían algún animal artista, non recordo se unha cabra ou un can, pero que facían o número máis importante a base de colocarlle unha pedra enorme a un home no peito, onde lla partían despois a mazazos. Precisamente, cando empezara esta parte da función, cun forzudo descargando os golpes necesarios, alguén deu o berro de “Auga!” e alá fomos todos correndo cara á rúa da igrexa.
O lume saía naquel momento polas ventás e polo tellado dunha casa e aínda que se organizou rapidamente unha rolda de caldeiros desde a fonte, a trescentos metros do suceso, non se puido facer nada para evitar a desgraza. De maneira que en poucos minutos non quedaron máis que as paredes. Recordo moita xente chorando.
Pero non a todo o mundo. Aquela noite escoiteille comentar a un señor que, dado que o mal parecía xa irremediable, era unha pena que o incendio acabase tan pronto. En xeral, o lume fascina. Dicíamo onte un amigo, no momento en que estaban pasando uns avións por riba de nós, en dirección a un monte que ardía na vecindade. Cando me viu tan atento aos aparatos, incapaz de desviar a vista deles, recordoume que, nisto das fascinacións, cada un ten as súas preferencias. Si, pero eu non quería que os avións caesen.
Esta columna publicouse orixinal mente o 28 de agosto de 1995.