por amarxedotempo | Jul 26, 2014 | Marxe
Seguimos de funerais. Primeiro, José Ángel Valente, logo Carmiña Martín Gaite, agora Eladio Cabañero. Moito temo que deste último se falará menos, a pesar de que era un gran poeta. Nacido en Tomelloso, patria fértil en escritores, antes de trasladarse a Madrid, exerceu oficios manuais, entre eles o de albanel, e foi agricultor, traballando desde neno nas viñas do seu avó. Logo entrou como empregado na Biblioteca Nacional e acabou nunha coñecida editorial madrileña. Durante anos foi asiduo das tertulias do Café Gijón.
Hai moito tempo que andaba mal, segundo me informaban os amigos, como o poeta Diego Jesús Jiménez, que o admiraba e o quería. Eu fun lector dos seus versos desde a miña época de estudante en Santiago, cando xunto con Arcadio López-Casanova, recitabamos en voz alta os seus versos. Aínda recordo algúns. Con eles quero rematar esta pequena nota de lembranza: “Ved que el pan es muy … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 25, 2014 | Marxe
No artigo de onte dixen que o ceo fora para min, durante os anos da miña infancia, como a festa do santo Antón de Sabucedo. Podería incluír tamén naquela imaxe inocente do Paraíso, as festas do San Benito de Allariz. Foi nelas onde vin por primeira vez na miña vida os xigantes e os cabezudos. Estaba eu na casa do meu tío Faustino, no Portelo, cando chegaron, baixando pola costa empinada da rúa, camiño da praza do concello, uns metros máis alá. Vinos desde o balcón, as súas enormes cabezas de cartón endurecido á altura da miña, bailando alí diante, con aquel baile simple que consistía en dar voltas arredor e pasos adiante e atrás.
Entón aínda non sabía como era posible un milagre como aquel, que nun mundo de xente pequena houbese aqueles exemplares enormes, metade persoas metade bonecos. Faltábame perder esa parte da inocencia. Sucedeu algún tempo despois, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 24, 2014 | Marxe
Os cataláns están facendo unha campaña internacional de imaxe aproveitando a circunstancia irrepetible dos Xogos Olímpicos. En fronte deles, uns políticos excesivamente sensibles a todo canto teña que ver coa identidade catalá denuncian a acción do goberno daquel país con cualificativos que recollen desde a indignación ata o estupor, ademais doutros sentimentos, entre os que poucas veces se atopa a comprensión. De momento, dicir que Barcelona está nun país chamado Cataluña e que ese país está en España non debera sorprender a ninguén,aínda a aquelas persoas que se irritan coa ambigüidade certa, polo menos noutras ocasións, do señor Pujol.
Atribuírlle veleidades independentistas ao presidente da Generalitat non parece razoable. É certo que o citado político ás veces xoga de xeito calculado coa linguaxe nacionalista, pero non é máis que un xogo. Con el pretende atraer cara ao seu partido unha parte do electorado que aínda non superou todo canto quedou … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 23, 2014 | Marxe
O mércores pola mañá, cando saía da casa, atopei na porta un ourizo cacho. Parecía envolto sobre si mesmo e pechado como unha castaña, tanto que pensei que podía estar morto, en parte porque á súa beira, con cara de excitación nerviosa, permanecía sentada a cadela Buba. Non sería a primeira vez que facía unha falcatruada. Hai dous anos matou dous ourizos, utilizando sempre o mesmo procedemento: darlles a volta e atacalos pola panza. Collín a cadela e pecheina no garaxe. Logo entrei na cociña, botei un pouco leite nun prato e púxenllo ao animaliño, que pouco a pouco se foi abrindo ata deixar ver o fuciño e a cabeza.
Despois de mirar a un lado e ao outro, xa máis confiado, cheirou e dirixiuse ao prato. Unha vez alí, dubidou un instante, coma se tivese un trasacordo, pero finalmente púxose a comer. Empregou bastante tempo e logo retirouse a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 22, 2014 | Marxe
Onte citei aquí ao Chinquena, un señor da miña vila que nos alugaba bicicletas aos rapaces. Tamén corría nelas con bastante éxito. Formaba parte dun pequeno grupo de ciclistas que participaban en carreiras locais, sobre todo nas festas de verán. Un deles, que se chamaba Porfirio, pero que era máis coñecido polo nome de Poteiro, chegou a intervir na Volta Ciclista a España. Tiña mala sorte: chocaba contra os coches. Nunha ocasión meteuse contra un camión nas portas mesmas da vila, mentres adestraba no medio da néboa.
Estes corredores vestían de uniforme, empregaban bicicletas especiais, con cambios, e levaban bidóns con glucosa, igual que agora. Non obstante non eran profesionais. Na vida de cada díadedicábanse a outros oficios. Recordo, por exemplo, un rapaz que traballaba de canteiro e que, como ciclista, gañaba moitos premios.
A xente mirábaos con admiración, sobre todo cando estaban preparados na meta de saída, todos elegantes … Seguir leyendo
