Onte, cando cheguei a Vigo pola mañá, nada máis baixar do coche vinme sorprendido por unha peste inesperada de mosquitos que enchían o aire: nubes de bichos voando de aquí para alá, como bandadas diminutas de paxaros ananos. Nos escasos metros que me separaban do traballo tiven que librarme duns poucos. Eran verdes, coas ás máis grandes que o resto do corpo, duros como chícharos, aínda que bastante máis pequenos. Metíanse por todas partes, especialmente no pescozo e detrás das orellas.
Nas conversas telefónicas da mañá, foron moitas as persoas que me falaron do asunto. Case todos os comentarios remataban cunha frase humorística, que eu interpretei sempre como unha proba de temor ou de inquietude. Un amigo díxome que noutro tempo, un fenómeno así daría orixe polo menos a unha novena.
Pouco antes de comer, mentres facía cola na caixa dunha tenda, escoitei dúas señoras maiores que falaban do fenómeno. Unha delas atribuía a peste á calor, a outra era da opinión de que algo raro debía haber na orixe dunha cousa tan estraña e que oxalá san Roque bendito nos protexese. Eu non lle quixen dicir nada, por non chafarlle as habilidades ao santo, pero ela mesma levaba detrás, perfectamente visibles sobre a brancura inmaculada da blusa, seis ou sete mosquitos; todos subíndolle cara ao pescozo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 16 de xullo de 1994.