Hai anos, un día escoiteille unha conferencia ao doutor Cabaleiro Goás, eminente psiquiatra de Ourense, que aquela tarde falaba sobre os efectos da emigración nos nenos. O asunto non me era descoñecido, pois na miña casa vivía unha nena pequeniña e preciosa, filla dunha señora que traballou cos meus país durante moitos anos e que un día decidiu xuntarse co seu home, que daquela residía en Cambridge. A rapaciña andaba sempre agarrada ás saias da miña nai, como se o mundo fose puro terror.
Na súa conferencia, o doutor Cabaleiro puxo moitos exemplos dos estragos que a emigración estaba causando: depresións, inadaptacións, neuroses… De todos os casos que citou, houbo un que me quedou para sempre na memoria. Foi a historia dun neno que lle dixo a outro: “Se me queres, douche unha peseta*”.
Onte mesmo lin neste periódico que un individuo lle pediu a outro medio millón de pesetas** por non matalo. Antes, para que se vise que a ameaza non era unha broma, xa lle pegara un tiro de raspallón nun ombreiro. Non sei de que maneira acabou o incidente. O que importa é comprobar o pouco que vale unha persoa: menos que un cabalo ou que un coche, quizais o equivalente ao salario dun executivo de pouca importancia. Non debe resultar sorprendente. A sorpresa está en que un cacho de amor valla só unha peseta.
Esta columna publicouse orixinalmente o 3 de xullo de 1996.
(*) Ben podía ser hoxe 1 euro (n. d. e.)
(**) Algo menos de 4.500 €, axustada a inflación.