A pasada noite, ao atravesar a cidade polas avenidas da beiramar camiño da aldea, descubrín a magnitude do pecado profesional que se move por aquela zona. Todo ao longo dun treito da rúa, situadas a unha distancia regulamentaria unhas das outras, as mozas velaban as armas de pé, en solitario, de unha en unha, vestidas de colores e coas patas ao aire en son de reclamo. Non deben ser bos tempos para o negocio, porque os coches pasaban todos a unha velocidade que por forza lles tiña que impedir fixarse no espectáculo.
En realidade, non todos. Un dos que nos precedía detívose diante dunha señorita que por algúns signos externos non ben definidos podía ser rapaz en vez de rapaza. Vestía unha camisa de encarnado rabioso e uns apretados pantalóns negros de coiro. A persoa que me acompañaba díxome que tiña toda a pinta de chamarse Manolo.
Fose Manolo ou Juana, o certo é que montou naquel coche, que saíu a todo escape con tan pesada carga amorosa. Case un quilómetro despois, observamos que o vehículo paraba e que a mercadoría era catapultada a berros pola porta cara a fóra. Recobrada a dignidade, pois estivo a punto de caer patas arriba, aquel ser indeterminado lanzou unha puñeta tan perfecta e contundente cara aos que fuxían que finalmente aclarounos as dúbidas. A pesar da loita pola igualdade, hai cousas que as mulleres aínda non fan tan ben como os homes.
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de febreiro de 1994.