As persoas que lean estes artigos que escribo cada día van sabendo, máis ou menos, dos meus costumes, das miñas teimas e dos meus gustos. Non revelarei ningún segredo, polo tanto, se me confeso curioso. Digo isto porque o outro día, mentres agardaba por un amigo nunha cafetería, oín unha conversa entre dúas señoras. Sen propósito de desculparme, aclaro que non tiven que facer ningún esforzo para escoitar, unha práctica que non sería elegante, senón que a cháchara que mantiñan as dúas mulleres transcorría en voz alta, con esa forma de falar en público, algo descarada, que parece propia de persoas sen subconsciente.
Fisicamente, as señoras pertencían a esa clase que, máis que vestidas, semella que van amobladas: abrigo, pulseiras, colares, aneis, todo tan abondoso e chamativo que poderían servire ambas as dúas como mostrador dun bazar. Pido perdón e sigo. Supoño que eran boa xente, en parte pola maneira de tratar co camareiro, ao cal lle fixeron varias preguntas sobre un fillo que anda coas papeiras. Entre elas, falaron dunha terceira, a quen puxeron a caldo.
Polo visto, segundo comentaban, a tal é tacaña, está podre de envexa, dáse aires de aristócrata e non pasa de ser unha señorita de caldo á merenda… Mesmo para referirse a ela, unha das señoras dixo que era repugnante. Cando estaban en plena faena de corte e confección, sumouse ao grupo outra amiga. Polo nome que dixeron, que naturalmente non citarei aquí, decateime de que se trataba da interfecta. O caso é que a recibiron con bicos e risos e unha alegría que me deixou asombrado. Logo puxéronse a xogar ás cartas. Difícil de entender isto do corazón humano.
Esta columna publicouse orixinalmente o 15 de xaneiro de 1999.