En Sabarís, a uns centos de metros da estrada de Baiona, nunha das zonas de Galicia máis concorridas polos turistas, érguese un convento de monxas de clausura. Traspasada a porta do patio, o ruído abouxador do tráfico que vai e vén sen parar, xa non se escoita. É como un milagre. Despois, todo está en consonancia: a limpeza inmaculada de cada cousa, que as monxiñas compararán de seguro cunha patena; a tranquilidade e o silencio, polo medio dos cales se percibe algún rumor de cousa santa; a campaíña na entrada para chamar…
Aos primeiros toques, acode unha señora que nos anuncia amablemente que xa é tarde, pero que as monxas adoitan atender a calquera hora. Explica que para falar con elas hai que situarse diante do fachinelo pechado que nos sinala á dereita do vestíbulo, despois petar coa man e agardar a continuación que alguén conteste da mesma maneira do outro lado. Nese caso tírase da portiña e aparece un torno.
Así foi. A un saúdo inoportuno e laico, respondeu dentro unha voz de entoación litúrxica dicindo “Ave María Purísima” igual que se cantase. A conversa, que versaba sobre un asunto profano de encadernación de libros, durou apenas uns minutos, pero o tempo foi de abondo para percibir que da parte de alá do torno viña un recendo antigo e agradable, como de mazás metidas entre lenzos de liño. Aínda que xa hai moitos anos que non visito estes ambientes relacionados coa oración, pareceume que era aquel o aroma puro da santidade.
Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de decembro de 1992.