Un amigo meu, fotógrafo profesional, mandoume un montón de fotos que me fixo o outro día durante unha entrevista. Hai máis de trinta anos, el mesmo nos retratou a un pequeno grupo de estudantes da universidade de Santiago, algúns dos cales acabariamos escribindo e publicando libros co paso do tempo, nunha postura humorística: coas mans cruzadas diante da cintura, talmente como se estivésemos esposados. O malo foi que pouco despois, algún dos retratados pasou pola cadea, daquela vez en serio, convertendo en realidade unha posibilidade que entón non nos parecía imposible. Recordámolo ese día e rímonos de moi boa gana.
Non hai drama que resista os filtros da memoria. Eu mesmo me sorprendín durante esa entrevista, ao recordar a algunhas persoas daqueles anos, de que pouco me importan determinadas condutas que entón me sulfuraban. Por exemplo, un cura famoso naquela época, con lenda entre os estudantes, que insultaba cun enxeño que nunca me fixo graza, pero que hoxe comprendo e podo desculpar.
Supoño que iso ten que ver cos cambios que se operaron no rostro desde aquela. Mirei as fotos como se fosen doutra persoa, o cal non me resulta nada difícil porque, máis por desleixo que por virtude, me observo pouco. De entrada, a cara está xa definitivamente esculpida, cos sulcos no seu sitio, labrados a base de xestos repetidos, case automáticos. Non quero presumir, pero paréceme que ningún deles procede da amargura nin do resentimento, senón dunha certa melancolía incontrolada, quizais dunha vagancia espiritual algo floxa, pouco dada a certezas de ningunha clase. Boto en falta algo de barriga: os gordos, en xeral, son boa xente.
Esta columna publicouse orixinalmente o 12 de novembro de 1998.