A un individuo que eu daba por morto atopeino o outro día tomando o sol arrimado a unha parede. Foi persoa con importancia na miña nenez. Unha vez libroume dunha cobra que se aproximaba cara a min, sen que eu me decatase, mentres durmiñaba nun prado. Permitíame roubar o viño da misa e dábame sobres enteiros cheos de recortes de hostias, que é como lle chamaba, e que eu tiña que chamar pan de ánxeles, tal como me ensinaran. Era un home bo, pouco intelixente, tranquilo e comellón.
Non me coñeceu, nin sequera cando lle dixen o meu nome. Decateime de que estaba ido. Unha veciña aclaroume que lle dera algún mal á cabeza e que desde entón quedara así, inocente. Todo, segundo me dixo, por culpa de comer e de beber: os médicos non conseguiron arrincalo do unto e o touciño, nin da perrita da mañá.
Pequeno e gordo, coa pel estirada de tanto forzar nela a base de meter quilos dentro do corpo, recordareino sempre sorrindo, coa tranquilidade calma dun pachorras satisfeito. A vida nunca consistiu para el noutra cousa que nun bo cocidiño, un polo caseiro con patacas, unha vitela con aceite e pemento, un cacho de empanada… Nin sequera o raio que lle feriu a cabeza e o deixou medio parviño puido arrincarlle aquel sorriso agradecido de home contento. A felicidade tamén pode ser así de humilde e sinxela.
Esta columna publicouse orixinalmente o 11 de novembro de 1993.