Contóunolo Henrique Monteagudo, profesor da Universidade de Santiago, o outro día no café a un grupo de amigos. Nada máis rematar a historia que vou referir máis adiante, unha rapaza que estaba presente dixo con toda naturalidade que menos mal que a contaba el, que ten fama de ser un home serio e responsable, que se a chegase a escoitar de labios doutra persoa, estaría tentada de pensar que se trataba dunha fantasía. É curioso como a xente se resiste a aceptar que a realidade é fantástica, máis fantástica que os delirios de calquera louco imaxinativo. Persoalmente, estou convencido de que abonda con fixarse un pouco e nada máis.
A historia require quizais unha pequena introdución. O amigo Monteagudo é de Muros, onde se fala galego de maneira espontánea, que é tamén, de forma natural, o idioma no que el se expresa habitualmente. Quero dicir que el fala en galego, senmáis, cos seus pais, cos seus irmáns, coa súa muller, coa súa filla… É dicir, como fan miles de galegos desde sempre, antes de que viñese a cousa esa da política.
O caso é que o outro día saíu a pasear por Vigo con Einés, que é unha nena pequeniña, moi simpática, á cal lle entusiasman os animais, de maneira especial os gatos, os paxaros e os cans pequenos. Cando ían andando pola rúa, en dirección contraria apareceu unha señora cun can miseria atado cunha cadea. A neniña agachouse para acariñalo coa man, que lle pasaba polo lombo e pola cabeza unha e outra vez con entu siasmo. Nun momento, a rapaciña volveuse ao pai e dixo: “Papá, viches que canciño tan bonito”. Como un resorte, a señora corrixiuna: “Guapa, este no es un canciño, sino un perrito, y se le habla en castellano”. E foise.
Esta columna publicouse orixinalmente o 26 de outubro de 1997.