por amarxedotempo | Abr 25, 2013 | Marxe
O taxista que onte me levou ata Barajas era falador, algo filósofo e pensador político. Por exemplo, estaba convencido de que o Senado só serve para que os seus membros gañen medio millón de pesetas* ao mes, metan as súas queridas tamén de senadoras e así lles resulten gratuítos os amores clandestinos. Polo que respecta ao Goberno actual, integrado por unha panda de ladróns, o máis razoable sería que os ministerios se repartisen entre os distintos partidos, de maneira que uns se vixiasen aos outros.
Se del dependese, o Tribunal de Contas estaría presidido por un militar, que os hai moi intelixentes e honrados, para controlar os gastos do Goberno. Polo demais, no terreo da práctica política, o Concello de Madrid funciona agora moi ben, desde que puxeron de alcalde a un catedrático e botaron ao anterior, que non tiña estudos.
Foron vinte minutos de discurso, interrompidos apenas durante uns … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 24, 2013 | Marxe
Durante moitos anos vinos saír daquel local coa cabeza gacha, intensamente colorados, como se viñesen de facer algunha cousa vergonzosa. Era sempre sobre as seis da tarde. Saían en tromba, como vomitados pola porta, eles e unha nube densa de fume de tabaco, e logo íanse dispersando en solitario pola rúa do Paseo. Detrás quedaba o barullo de cuncas, vasos e cadeiras: a actividade nerviosa dos camareiros que preparaban o pase da noite. Estou falando do cabaré La Bilbaína, de Ourense.
Desde que o pecharon, hai xa máis de trinta anos, só quedaba en toda España un local da mesma natureza: El Oasis, en Zaragoza, a desaparición do cal anuncian agora. Así como non tiven ocasión de coñecer por dentro o cabaré da miña cidade natal, este último visiteino en cambio catro ou cinco veces polo menos.
Nunca fun á capital aragonesa que non me levasen a ver ese espectáculo. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 23, 2013 | Marxe
As persoas que teñan estado en Florencia, seguramente saberán que no centro da Praza da Señoría, que é o corazón civil da cidade, hai no chan unha placa redonda de bronce que recorda o lugar exacto onde estivo cravado o poste de madeira no que aforcaron a Savonarola. Nunca pasei por alí sen achegarme a ver ese pequeno recordo funerario que, por outra parte, se complementa moi ben cun cadro famoso da época, de autor anónimo, no que se ve ao célebre frade no momento da súa execución pública.
Nunca me resultou simpático este home, tan fanático e agresivo, polo menos verbalmente. Mandou recoller polas casas espellos, afeites das mulleres, colares, pendentes e pulseiras para facer logo o que el mesmo chamaría a “fogueira das vaidades”, que ardeu no sitio onde o queimarían a el uns anos despois.
A pesar de todo, como digo, nunca pasei por Florencia sen dedicarlle … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 22, 2013 | Marxe
Onte falaba aquí desa manía que temos as xentes que vivimos entre libros de non entender a realidade se previamente non a vemos a través dunha páxina impresa. A ese respecto acórdome dunha historia que figuraba naquel libro titulado Operación Ogro, publicado en Francia nos anos setenta, onde os protagonistas da citada operación contaban con toda clase de detalles o atentado que acabou coa vida de Carrero Blanco.
Unha parte non pequena do relato estaba destinada a falar dos preparativos. Por razóns de seguridade, os terroristas facían unha vida discreta, pechados na casa, pero ás veces tiñan que saír á rúa ou ben para ir consultar nunha librería céntrica un tratado de mineiría sobre como se apuntalaba un túnel ou simplemente porque lles apetecía dar un paseo, acudir a un bo retaurante ou ver unha película.
Nunha desas saídas, un daqueles individuos atopouse na rúa cun compañeiro da súa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 21, 2013 | Marxe
O outro día, nunha das ceas con amigos, en Xenebra, alguén tivo a ocorrencia de pedirme que contase algún chiste, tendo en conta que, segundo a señora que mo propuxo, ela sabía que eu tiña un amplísimo repertorio. Como expliquei aquí noutras ocasións, nin sei chistes nin me gusta que mos conten, pero en vez de confesalo así, abertamente e sen moitos miramentos, optei por dicilo dunha maneira suave, tanto que ninguén me entendeu. Digo isto porque un dos comensais aceptou a invitación e púxose a contar unha ristra interminable. Facíao ademais en plan profesional, é dicir, imitando as voces, xesticulando e poñéndose de pé. Un desastre.
Non levei conta do número, pero penso que deberon ser perto dos cen. Contounos de vascos, de cataláns, de galegos, de negros, de mulleres, de cans, de formigas, de amantes, de homosexuais (el dicía “mariquitas”), de políticos, de curas, incluído o Papa, de … Seguir leyendo
