Onte pola mañá estiven en Baiona facendo o vago durante unha hora longa, sentado nunha terraza sen máis preocupación que mirar para a xente e contemplar a fermosura do mar, cheo de barquiños, e do ceo, tan azul que parecía un cromo. Botei contas e xa non falta moito para que veña Torrente Ballester, a quen boto de menos cada vez que me achego ata a vila. No inverno, cando me sinto nostálxico, vou ata o café onde facemos a tertulia e séntome na mesa de sempre, pero non aguanto demasiado tempo: o corazón é débil cos recordos, sobre todo cando son felices. Pero con lembranzas e todo, onte paseino moi ben.
Había moitos turistas, en xeral con acento do sur, sorprendidos polo clima, cargados de cámaras e vestidos de maneira informal. Estiven pensando que nisto das cámaras, os españois levaban antes unhas máquinas pequeniñas, desas de facer fotos de pobre, sen máis pretensión que gravar os recordos das vacacións, pero desde hai uns anos viaxan con equipos importantes, cheos de obxectivos, filtros e aparellos. O país, algo cambiou.
Non obstante, chamoume a atención que a xente segue falando de comer. A miña beira, uns matrimonios estaban anticipando a base de palabras as delicias do xantar que ían facer. Conducía a conversa un señor gordo, con aspecto de ser un bo dente, que coñecía a zona desde o verán pasado e que falaba marabillas das ameixas, do polbo, dos pementos… Conforme ía collendo velocidade, a muller, como Sancho Panza, púñalle unha pedra no zapato da predicación: non debía comer tanto, que o médico xa o tiña advertido. Mirei para a señora, tiña cara de enfermidade. Mesmo conseguiu que eu comese sen apetito.
Esta columna publicouse orixinalmente o 30 de marzo de 1997.