Un amigo chamoume por teléfono para reprocharme amablemente que nun dos artigos destes días pasados me referise ao lobo como alimaña. Confeso que o citado bicho non me resulta simpático. Crieime entre xentes que lle atribuían cousas feas, entre elas a morte do Primo da Manga, de quen se dixo que o paparan pola parte de Ganade. Aínda que finalmente a historia non resultou certa, pasei algunhas noites de inverno imaxinando na cama como lle despedazaban o pescozo e de que maneira o deixaban sen brazos nin pernas.
Eu vin o lobo unha vez camiño de Lamas, sentado no medio da estrada, batendo co rabo contra o chan. A miña nai e as amigas que ían de paseo con ela botáronse a chorar co medo e foron avisar a un home que andaba traballando nos campos, alí preto. O señor acudiunos, pero dixo que aquilo non era un lobo, senón un can.
Para min foi sempre lobo. Na escola díxenlle aos meus compañeiros que o citado nos saíra con malas intencións, que era dun tamaño parecido ao dun burro mediano e que cada vez que daba co rabo na estrada, a terra tremía como se fose un terremoto. Da boca, estaba convencido de que non desmerecía en negrura dunha noite pecha e polo que contei dos dentes estou seguro de que algúns dos meus amigos non deberon durmir ben aquela noite. Non quero dicir con isto que o lobo sexa mala persoa; pero nunca foi xente agradable.
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de marzo de 1995.