Cando eu cheguei a Santiago para iniciar os meus estudos a principio dos anos sesenta, o profesor máis popular de toda a universidade era sen dúbida don Carlos Alonso del Real, da Facultade de Letras, que agora acaba de morrer en Madrid. Tiña fama de ser home enxeñoso, bebía xenebra nas mesmas cantidades que outros beben auga e comía patacas fritas co nerviosismo compulsivo dun famento, unha velocidade atolondrada que conservaba con carácter simultáneo mentres lía o libro que inevitablemente sostiña na outra man.
Tiña don Carlos unha alumna de doutoramento non demasiado intelixente, estudosa e papona a partes iguais, bastante infeliz. Nunha ocasión, cando se dirixían ambos ao despacho do profesor, asustouse aquela alma cándida ao ver sobre un muro unha pintada subversiva coa fouce e o martelo. Don Carlos tranquilizouna contándolle unha preciosa mentira: “Non faga caso, é o anuncio dunha ferraxería”.
Con este tipo de foguetería deslumbrante foi construíndo Alonso del Real a lenda que o rodeaba, unha auréola na que probablemente contaban máis as virtudes do enxeño, a torpeza despistada de sabio que gastaba e unha sensibilidade especial para a camaradería cos estudantes que o rigor e a extensión da propia obra. Fóra de pequenos círculos de especialistas, esta última é mal coñecida. Aínda que para querelo abonda con telo tratado, para facerlle xustiza cumpría que os que saben nos dixesen algo máis.
Esta columna publicouse orixinalmente o 24 de febreiro de 1993.