Onte falei aquí de Guillermo Torrelio, un boliviano que coñecín en Suecia hai anos, cando o golpe de estado chileno. Non foi o único. Coñecín moitos máis, algúns deles moi boa xente, pero tamén tratei algúns golfos. Recordo, por exemplo, un que tiña tres mulleres: unha arxentina, que era a primeira; unha chilena, que atopou na embaixada sueca en Santiago, cando se refuxiou alí, e unha uruguaia, coa que se xuntou no exilio. Nun primeiro momento, unhas non sabían das outras, pero acabou aclarándose todo. O curioso foi que durante uns días aceptaron viviren todos xuntos, ata que as tres mulleres se fartaron e lle pegaron unha malleira.
Loxicamente, os demais exilados chamábanlle o Sete Machos. Era, por se non estivese claro, pequeno e miúdo, con aspecto de chimpafigos. Un día preguntei por el a un compañeiro seu e deume unha resposta maxistral. Díxome: “Desde que le pegaron las tres mujeres, le ha entrado la flojera y se dedica al disparate”. Non entendín exactamente o que dicía, pero comprendín de que cousa me falaba.
A unha das mulleres do Sete Machos, que era pequenota, co pelo negro como a noite, vina un día convertida en loira, imitando as suecas, pero en versión un pouco salvaxe, como se á Gioconda lle saíse unha pataca nun ollo. Isto de tinguirse era bastante frecuente, quizais porque ignoraban que aos suecos lles fai máis graza a color morena, que alí é rara, que a loira. Nunca entendín que aquela xentiña puidese poñer en perigo o seu país de orixe e que esa fose a razón de que os mandasen ao exilio. Son as demencias que afectan a todas as ditaduras. En Ourense, nos anos da guerra, fusilaron un mudo por dicir non recordo que inconveniencia.
Esta columna publicouse orixinalmente o 30 de novembro de 1998.