O sábado, no pazo de Reboreda, amosáronme o lugar onde estaba, xusto no arranque das escaleiras, o refuxio defensivo desde o cal disparaba o señorito contra bandidos, atracadores e inimigos. Na casa de Beiro, onde eu pasei grandes tempadas na miña infancia, había tamén unha especie de cámara acoirazada, con tres portas gordísimas, todas remachadas de cravos, que volvían practicamente inexpugnable un cuarto disposto para resistir calquera asalto. Por suposto, era o sitio predilecto para xogar os rapaces.
Que eu recorde, aquel cuarto non se empregou máis que unha única vez. Todo empezou porque petaron na porta cando estabamos sentados na mesa á hora da cea e unha das mulleres da casa botouse a chorar dicindo que eran os atracadores. Creo que xa teño contado que se trataba dun peregrino que pedía pousada.
Estas falsas alarmas eran frecuentes, quizais porque non era difícil sentir medo. Non había luz eléctrica e ademais os asaltos ás casas ocorrían bastante a miúdo naqueles anos. O meu tío Benito, que era nervioso, unha noite pegoulle un tiro ao can da casa, que confundiu cun asasino. Iso debeu ser na época en que aparecían os polos mortos e que os maiores pensaron que aquilo non era máis que o inicio de algo máis grave. Montáronse vixilancias. Total para cazar ao meu irmán, que tiña cinco anos e non podía ver os polos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 11 de novembro de 1996.