Sempre aproveitei as gripes para reler eses libros que un ama e que en épocas de bonanza acaba deixando por outros máis vistosos, máis modernos ou máis atractivos. Todas as infidelidades consisten na mesma cousa. Houbo épocas en que entretiña eses días de febres con capítulos soltos de Don Quijote. Este libro, non obstante, tiña un inconveniente: con tos, non resulta agradable rir. Nese sentido cadraban mellor as aventuras de Anna Karenina e Vronsky. Naturalmente, fuxindo das escenas máis negras, dun modo especial da que ocorre na estación, pois cando un sente malestar xeral, carece de sentido cultivar a tristeza.
A gripe deste ano, ademais de atacar a gorxa, os bronquios e os músculos, no meu caso persoal atacoume tamén á lectura. Descubrinme a min mesmo mirando os libros, incluídos aqueles que antes utilizaba nestes trances, co mesmo noxo que unha persoa enferma e inapetente experimenta diante dun cocido. De maneira que non me quedaba outro remedio que durmir ou pasar horas papando a mosca.
Foi dedicándome a esta última actividade contemplativa cando descubrín que nunha árbore próxima a unha das ventás da casa, había ducias de paxariños. Facendo un esforzo, collín uns prismáticos e púxenme a observar o espectáculo: unha festa. Pero cun pequeno atranco: movíanse tanto que era como se un tivese que ver varias películas, todas atractivas, ao mesmo tempo. Con todo resultaba tan grata a tarefa de estar mirando, que me acordei dunha frase dun poeta inglés que dicía que a vantaxe de ser coxo é non ter que bailar. Ignoro se a gripe ten algo de positivo, pero a min non me importaría repetir. Despois de todo, tampouco se lle fai mal a ninguén.
Esta columna publicouse orixinalmente o 30 de outubro de 1998.