O domingo pasado, mentres lía con tranquilidade os periódicos na casa, polo tellado abaixo sentín un ruxerruxe como de pedriñas, igual que cando cae a saraiba. Non tardei en identificar a orixe do ruído: a poucos metros, nun pequeno bosque próximo, un grupo de cazadores disparaban as súas escopetas contra algún bicho intranscendente, quizais un paxaro. Adoita ser así o día que se abre a caza. Cos dedos nerviosos pola prolongada inactividade da veda, moitos tiran por tirar, aínda que sexa ao aire.
A lei prohibe facer uso das armas de caza na proximidade das casas. Mesmo está delimitado con precisión o ámbito exacto da exclusión, contado en metros. Polos cálculos que teño botado e que os expertos me teñen confirmado de forma reiterada, teoricamente eu debía estar a salvo de calquera perdigonada.
Ao principio chamaba por teléfono á autoridade correspondente, avisando de que a miña casa estaba sendo tiroteada. Chamaba con seguridade e convicción; deseguida me dei conta de que non era máis que inocencia. A invocación da lei por estas cousas pequenas, non habendo morte ou estropicio gordo polo medio, sitúao a un na categoría repelente e incómoda dos chinches, esa xente que sempre se queixa. Total, por unhas perdigonadasno tellado. Se polo menos fose un tiro nun ollo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 28 de outubro de 1993.