Un señor que foi educado no ateísmo oficial da Unión Soviética dicía o outro día nun programa de televisión que el, cando era neno, sempre pensou que existía Deus, pero que era Stalin, aínda que todo o mundo lle chamaba camarada para que os capitalistas non soubesen nada e non viñesen secuestralo. No mesmo programa, un policía romano, criado a poucos metros da basílica de San Pedro, explicaba que para el, nos anos da infancia, Deus eran os dignatarios que chegaban en grandes coches ao Vaticano.
Cando eu era cativo, Deus era un velliño bo e de barba branca, imaxe antiquísima que supoño que tende a desaparecer, por máis que teño a impresión de que, para os rapaces de hoxe, Deus debe ser tamén un señor. Desde logo, se xulgo por unha cousa que me contaron onte, é ademais un señor como outro calquera.
Digo isto porque coñezo o caso dunha rapaza, estudante universitaria, que a semana pasada acompañou o seu avó ata a igrexa para pagarlle non sei que servizo ao cura. A entrega do diñeiro fíxose no medio da igrexa, preto do altar maior, o cal provocou o escándalo e a indignación da neta, non por unha cuestión de delicadeza, senón porque a escena transcorreu en presenza dun Cristo enorme de madeira. “Menos mal —dixo— que non nos debeu ver, porque estaba moi escuro. ¡Pero mira que se nos chega a ver!”
Esta columna publicouse orixinalmente o 21 de outubro de 1996.