por amarxedotempo | Ago 26, 2012 | Marxe
O outro día ceamos cuns amigos, sueca ela, el madrileño, que teñen unha casiña de vacacións no val de Tebra. Veñen desde Madrid todo canto poden, e poden sempre con seguridade na Semana Santa e no verán. Os dous están de acordo en que cando se xubilen, dentro duns anos, vivirán aquí de maneira permanente. A ela, isto recórdalle a Suecia incluso nun aspecto que a min me deixou sorprendido: que as cousas funcionan bastante ben. Hai tendas por todas partes, as estradas son cada vez mellores e a xente parécelles amable. Ademais de todo iso, está o clima: nin calor abafante nin frío intenso, un xusto pasar que se parece ao ideal.
Confeso que esta amiga da que falo é unha das poucas suecas que coñezo, das que viven neste país, que non fala mal del. Tratándose dunha muller culta, intelixente e refinada, a súa actitude ten máis valor. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 25, 2012 | Marxe
Unha tarde dun mes calquera do ano 1931, o fotógrafo inglés Cecil Beaton asistía a unha festa nun piso elegante de Hollywood. Ía vestido con chaqueta branca, pantalóns curtos de pel de serpe tamén brancos, igual que os calcetíns e os zapatos, que eran da mesma color. Unha roupa non menos extravagante que as gasas e o polisón feminino de color rosa que utilizara uns anos antes en Cambridge, no transcurso dunha reunión social organizada para celebrar unha graduación académica.
Gustáballe chamar a atención. Na festa de Hollywood, unha muller guapísima achegouse a el e entregoulle cun sorriso adorable unha flor que acababa de coller nun floreiro. Cecil quedou marabillado: tres anos antes, desgustado porque esta mesma muller non o quixera recibir para facerlle unhas fotos, chamáralle maldita zorra no seu diario.
Era Greta Garbo. A pesar de que a ela non lle gustaban os homes e a el non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 24, 2012 | Marxe
Pasei o día de onte estribillando coas cámaras vellas, todas elas de fol (para aqueles ós que lles soe raro esta palabra, direilles que esa é a única forma correcta de dicir en galego o que se chama «fuelle» en castelán), adquiridas en tendas fotográficas e anticuarios de media Europa. O que máis me chama a atención son dúas cousas: en primeiro lugar a súa beleza e o seu deseño; en segundo, a robustez e a calidade dos materiais empregados, o mesmo dos metais que as lentes ou os cromados, impecables a pesar dos anos transcurridos.
Hai, sen embargo, outro pensamento que se sobrepón a estes. Penso nos seus antigos propietarios. Por exemplo, nesa persoa que no ano 1930, nalgunha cidade do centro de Europa, mercou a Voigtländer Jubilar, agora no meu poder. Non me costa evocar a felicidade do momento, pero tampouco a vida do seu dono. Seguro que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 23, 2012 | Marxe
Cando George Bush foi elixido presidente dos Estados Unidos, eu estaba en Nova York e seguín con bastante interese a campaña electoral a través da televisión. Unha noite, antes de ir durmir, escoitei unha señora do Partido Demócrata, intelixente e guapa, moi simpática, duns cincuenta anos, meténdose con sarcasmo co candidato republicano. Entre as moitas maldades que dixo del, unha foi que nacera cunha culler de prata na boca; a outra, moito máis ruín, que Bush sempre lle producira a impresión de ser un deses mozos que aparecen nos bailes da universidade e do que moitas estudantes din: “Ogallá que non me saque a bailar”.
Non sei se o fillo daquel home, que agora aspira a ser presidente dos Estados Unidos como o seu pai, lles produciría ás súas compañeiras de universidade esa mesma impresión. Se xulgamos polas enquisas, non parece que fose así: en xeral, Bush fillo cae ben, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 22, 2012 | Marxe
Na noite do martes reunímonos en Vigo un grupo de amigos e amigas para cearmos xuntos. Facémolo varias veces todos os veráns. O motivo é aproveitar a estancia de Gonzalo Torrente Ballester nestas terras do sur de Galicia para poder falar con el, aínda que despois suceda sempre o mesmo, que el é quen menos fala de todos nós. En cambio, escoita con moita atención, incluso o que se di no extremo oposto ao lugar que ocupa. Quen non o coñeza ben pode pensar que está ausente. Mentira. Non se lle escapa unha mosca.
A novidade da cea do outro día foi que, cando o reloxo pasaba bastante da unha da mañá e os comensais empezabamos a pensar en ir durmir, Torrente arrincou a cantar tangos e produciuse unha especie de milagre. Despois de cinco horas de xuntanza, os rostros recobraron a frescura do comenzo e xa ninguén quería marchar.… Seguir leyendo
