por amarxedotempo | Ago 31, 2012 | Marxe
No ano 1943, unha nena de trece anos chamada Lorraine Makler, residente en Filadelfia, nos Estados Unidos, escribiulle unha carta ao seu actor favorito, Ronald Reagan, na que lle confesaba a devoción que sentía por el. Pouco tempo despois, a rapaciña recibiu a resposta de agradecemento, que incluía unha fotografía co autógrafo do seu ídolo. Nada raro, se temos en conta que a admiradora formaba parte dun club dedicado ao famoso actor americano e que este coidaba moito os asuntos relacionados coa súa promoción. O que non resulta tan normal é o feito de que desde entón se iniciara unha correspondencia que ía durar máis de cincuenta anos.
As misivas que Lorraine recibiu en todo ese tempo, desde que Reagan era un actor especializado case en exclusiva en papeis de vaqueiro do oeste, ata que se converteu en Presidente dos Estados Unidos de América, forman agora un pequeno e valioso … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 30, 2012 | Marxe
Xa sei que non está ben escoitar as conversas dos demais, pero como a xente fala en voz alta resulta moi difícil non saber o que din, sobre todo nas terrazas dos cafés. Sucedeume onte pola noite en Panxón, mentres tomaba unha cervexa e me dedicaba a observar os movementos dos barcos fondeados no porto, xirando todos ao mesmo tempo, como parvos, na mesma dirección. Un grupo de persoas, ma mesa veciña, todas elas vestidas con roupa mariñeira, comentaba os incidentes dun paseo por mar.
Debo engadir, a xeito de inciso, que estes días vai unha calor tórrida por aquí abaixo, unha circunstancia que fai feliz a moitos, pero que ten tamén os seus detractores. Hai quen prefire que corra algo de brisa ou que estea un pouquiño nubrado, sen chover. En xeral, todo o mundo deplora os aspectos negativos do bochorno.
Estes navegantes dos que falo estaban felices polo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 29, 2012 | Marxe
A fins do ano 1920, o millonario Ned McLean e a súa extravagante muller, a célebre Evalyn Walsh, foron expulsados da Casa Branca porque aquel, durante unha recepción, non só se atreveu a facer augas menores na cheminea dun dos salóns, senón que fixo o mesmo nunha perna do embaixador de Bélxica. Moitos atribuíron a desgraza daquela historia á maldición do diamante Hope, do cal eran propietarios. Antes xa lle morreran unha filla e unha criada, cumpríndose así a lenda de que aquel diamante mataba.
O Hope era a única xoia que levaba a raíña María Antonieta cando o seu pescozo foi tronzado pola guillotina irreverente da Revolución francesa. Antes pertencera a Luís XIV, que morreu de gangrena. Este rei de Francia mercáralle o diamante a un tal Jean-Baptiste Tavernier, vítima tamén do maleficio, no seu caso mordido por uns cans.
Cando Evalyn Walsh McLean se arruinou, vendeulle o diamante … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 28, 2012 | Marxe
O outro día, mentres tomaba café cuns amigos pola noite, observei que na mesa do lado estaba un señor a quen nunca tiven o gusto de saudar, pero que coñezo de vista e por referencias, mais que nada porque hai anos vivín a conta del unha situación tan ilustrativa da condición humana como pouco edificante. Aínda non é vello, pero vese que os vinte anos que pasaron desde aquela o fixeron gañar en aparencia. No tempo do que estou a falar tiña fama de autoritario e intransixente, activista dunha organización política na que encaixaba moi ben o seu perfil agresivo.
Coa idade, supoño que minguada polos anos a furia dunha alma disposta a facer maldades contra os demais, recoñezo que gañou: ten un aire patriarcal. Na época de referencias denunciou a un amigo meu, editor e propietario dun periódico, por algún artigo ou algo así, non recordo ben. O que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 27, 2012 | Marxe
Na casa de Blanca Jiménez, na vila asturiana de Castropol, hai un amplísimo salón situado na planta baixa, cuns confortables sofás de coiro de color marrón. Naquel lugar, nalgúns meses de agosto como este, polas noites, despois de cear, ás veces ata ben entrada a madrugada, faciamos tertulia o pequeno grupo de amigos que pasabamos alí uns días de vacacións. Era o complemento feliz dunhas xornadas que con frecuencia nos levaban de excursión pola costa ou de paseo polos arredores da vila.
Un dos amigos era Ramón Piñeiro, un home que gozaba coa conversa e a quen nunca se lle facía tarde para ir á cama. Esa tardanza, non obstante, non lle impedía erguerse cedo ao día seguinte. Desde o meu cuarto, no último piso, eu agardaba escoitar os seus pasos polas escaleiras camiño do comedor para baixar eu tamén.
A última vez que estivemos naquela casa no mes de … Seguir leyendo
