Falei onte aquí do pintor Xavier Pousa e dos anos que pasamos en Ourense, alá polo principio dos sesenta, cando formabamos, xunto con outros amigos, un pequeno grupo de artistas novos e escritores en tempo de aprender. Unha parte non pequena das nosas vidas transcorría en bares, tabernas e cafés. E outra parte non menor desenvolvíase fundamentalmente polas noites, ata as primeiras horas da madrugada. Ou ata as últimas. Creo que todos tiñamos a sensación de que durmir equivalía a perder o tempo, pois había que falar moito, discutir e arranxar o mundo. Ás veces, tamén, cumpría divertirse, incluso a base de bordear varios precipicios.
Naquela época non era demasiado difícil. Unha noite, por exemplo, un dos pintores púxose a pintar do natural, nunha das rúas da cidade, mentres os demais permaneciamos arredor. De alí a pouco, apareceu un garda que se empeñou en incordiar: permiso, carné e todos os inconvenientes legais que se lle ocorreron para facer fronte a algo que a el lle debía parecer unha subversión.
O autor do cadro, que non recordo quen era, mentres o resto discutiamos co augafestas, foi pintando a este en caricatura nunha esquina: bigotes e cara de bruto. Sacouno cuspidiño. O compañeiro, ao descubrir o atentado, pasoulle aviso de que lle acaban de tirar un retrato e que o sacaran ridículo, como se o tomasen de coña. Ambos os dous axentes entenderon entón que se trataba dunha cousa grave e decidiron a detención do pintor. A cousa rematou nunha oficina macabra, onde había un xefe gordo que resolveu o incidente pedíndolle ao artista que lle recortase os bigotes ao pintado. Da cara de bruto non dixo nada. Era imposible retocala.
Esta columna publicouse orixinalmente o 30 de xuño de 1998.